Marihuana w Barcelonie - materiał video
1. Debata
Odwieczne pytanie: marihuana, tak czy nie? Każdy ma na ten temat swoje zdanie i jak możesz zobaczyć w naszym materiale, nie zawsze jest tak, że młodzi są na tak, a starsi na nie. Można znaleźć argumenty na obronę każdego stanowiska, a pytanie "Skoro alkohol i papierosy są dozwolne, dlaczego konopie mają być zakazane?" wciąż nie doczekało się przekonującej odpowiedzi.
Legalizacja vs. regulacja
W dzisiejszych czasach, kiedy konopie są coraz bardziej dostępne, a ludzie coraz mniej oburzają się na ich palenie, wydaje się, że właściwie postawione pytanie to nie "Czy legalizować marihuanę?", ale raczej "Jak regulować status konopii i gdzie postawić granice? Stąd właśnie kwestia: legalizacja vs. regulacja.
Legalizacja
Są osoby, które popierają legalizację marihuany przy jednoczesnej pewnej formie kontroli ze strony państwa, która miałaby prowadzić do ograniczenia handlu narkotykami i czarnego rynku. Z jednej strony pozwoliłoby to na zwiększenie wpływów do budżetu, z drugiej pozwoliło na lepsze wykorzystanie policyjnych środków, z których część jest teraz przeznaczona na walkę z konopiami.
"Z jednej strony jestem na tak, bo trzeba walczyć z handlem narkotykami" / "Ludzie będą palić i tak (…) Byłaby to forma wymuszenia na niektórych firmach płacenia podatków."
Regulacja
Inni twierdzą, że samo uregulowanie tego tematu będzie wystarczające. I to właśnie ma miejsce w przypadku klubów konopnych, których funkcjonowanie zaraz przybliżymy. By jednak takie rozwiązanie miało szansę się sprawdzić, koniecznie jest narzucenie pewnych ram prawnych.
Zwolennicy regulacji wierzą, że państwo nie powinno być zaangażowane, ponieważ pójdzie za tym wzrost kosztów marihuany. A gdzie pojawia się wyższa cena, tam rośnie zainteresowanie koncernów, które będą szukać okazji do zrobienia biznesu, tajk miało to miejsce w przypadku papierosów.
"Legalizacja oznacza, że państwo będzie chciało odnosić korzyści z obrotu marihuaną i nałoży podatki. Nie wiem, w jakiej sytuacji takie rozwiązanie byłoby lepsze niż pozostawienie kwestii palenia marihuany w stowarzyszeniach, tajk jak ma to miejsce obecnie."
2. Kluby konopne/stowarzyszenia
Zapewne słyszałeś o klubach konopnych i stowarzyszeniach i może sobie zadawać pytanie, jak możliwe jest ich oficjalne funkcjonowanie.
Czym one są i jak działają? Jakie obowiązują w nich zasady i do jakiego stopnia są dozwolne? Jedną z odpowiedzi na pytanie, dlaczego są one legalne, jest fakt, że trzymają się one z dala od tzw. turystyki konopnej (popularnej np. w Hilandii) i przestrzegają ściśle wewnętrznych regulaminów.
Czym są kluby konopne?
To organizacje non-profit dla palaczy marihuany, którzy zbierają się, by palić ją we własnym gronie. Dystansują się oni od czarnego rynku i dążą do normalizacji takiej praktyki. Siedziby stowarzyszeń to miejsca, gdzie ich członkowie mogą zgodnie z przepisami palić konopie.
Na jakiej zasadzie działają legalnie?
Ich funkcjonowane wynika z prawa do uprawy marihuany na własny użytek, która w Hiszpanii nie jest przestępstwem. Z tego względu, tak długo marihuana nie jest udostępniania osobom trzecim, a produkcja adresowane jest wyłącznie do czlonków, na poziomie prawa klubom konopnym nie można nic zarzucić.
Organizacja skupiająca stowarzyszenia CatFAC wyjaśniła nam, że produkcja musi odpowiadać potrzebom członków, stąd za wszelką cenę należy unikać nadwyżek.
Aby uniknąć nadużyć, każdy członek stowarzyszenia ma ustalony tygodniowy lub miesięczny limit. Zwykle wynosi on 60-90 gramów na osobę miesięcznie. Zastrzeżenie to pozwala potwierdzić, że marihuana wykorzystywana jest wyłącznie przez członków i ogranicza ryzyko, że ktoś ze stowarzyszenia będzie dystrybuował konopie wśród osób z zewnątrz.
Celem klubów nie jest zwiększanie konsumpcji, a raczej zapewnienie spokoju tysiącom palaczy konopii w Barcelonie. Uregulowanie tej praktyki pozwola na zmniejszenie obrotu na czarnym rynku, gdzie sprzedawane konopie często są zagrożeniem dla zdrowia.
Jak działają?
Palenie w klubie dostępne jest tylko i wyłącznie dla jego członków. By się nim stać, trzeba być osobą pełnoletnią, mającą już doświadczenie z marihuaną i poleconą przez innego członka stowarzyszenia.
Katalońskie stowarzyszenia takie jak CatFAC tworzą katalog dobrych praktyk, które należy mieć na uwadzę przy tworzeniu i funkcjonowaniu klubów oraz wspólnie na rzecz ich normalizacji.
Stowarzyszenie podkreśla jednocześnie, że "Nie ma przepisów, które by zagwarantowały że działanie zgodnie z kodeksem dobrych praktyk pozwola na uniknięcie sankcji. (...) Jednak lokalne władze m.in. w Walencji, Kraju Basków i Katalonii respektuja takie kodeksy."
Jak uniknać turystyki konopnej?
Istnieje powszechne przekonanie, że rozwój klubów konopnych sprawia, że Barcelona staje się "nowym Amsterdamem". Nie ma ono jednak żadnego poparcia w rzeczywistości. Jednym z najważniejszych postanowień dotyczących działania klubów jest ten o wymogu hiszpańskiego obywatelstwa lub rezydencji w Hiszpanii. Ma to na celu uniknięcie ewentualnych sporów prawnych oraz konfliktu z lokalnymi władzami. Dokumenty potwierdzające rezydencję to umowa najmu, zameldowanie lub umowa o pracę.
W przypadku obcokrajowców mieszkających w Barcelonie chcących potwierdzić stałe przebywanie w mieście, musi upłynąć 15 dni od momentu złożenia wniosku do przyznania członkowstwa. W międzyczasie dozwolny jest wstęp do klubu, jednak bez możliwości uprawy i palenia marihuany. Za wszelkę cenę próbuje się uniknąć turystyki konopnej i handlu konopiami, bo z uwagi na te naruszenia kilka klubów zostało zamkniętych.
Federecja poinformowała nas również, że konsumpcja marihuany możliwa jest wyłącznie na terenie klubów. Posiadanie lub palenie jej poza tym obszarem grozi sankcjami za posiadanie narkotyków.
Jak wygląda uprawa i transport?
Jak już zostało wspomniane, wielkość produkcji uzależniona jest od zapotrzebowania członków. Każdy klub ma swoje własne uprawy, jedne za zewnątrz, inne w budynkach. Nie ma w tym zakresie szczególnych regulacji, wymagane jest jednak uszanowanie zasady dobrego sąsiedztwa (problematyczny jest m.in. zapach) oraz zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa, który uniemożliwi kradzieże.
Każdy zbiór jest dokładnie oznaczony, określona jest m.in. data zebrania, rodzaj produktu i data przydatności. Jest również informacja o przeznaczeniu na potrzeby członków klubu, co pozwala uniknąć problemow w czasie transportu z miejsca uprawy do klubu.
Niezmiernie ważna jest zasada zabraniająca zamawiania konopii na czarnym rynku. W przypadku kradzieży lub niewystarczających zbiorów kluby moga sięgać po marihuanę wyprodukowaną wyłącznie przez inne kluby.
Jak wyglądają kluby?
Pierwsze i najważniejsze, kluby konopne wolne sa od dymu. W miejscach nieprzeznaczonych do rekreacyjnego palenia, palenie (w tym papierosów) jest zabronione.
Nie są to bary i nie próbują za takie uchodzić. Kluby nie mogą oferować usług barowych, ponieważ byłoby to uważane za przejaw nieuczciwej konkurencji. Do środka wejść mogą tylko członkowie, choć obowiązuje ich harmonogram, który pozwala uniknąć tłoku. Na wyposażeniu są meble, stoły do pracy, konsole do gry, gry planszowe i wszystko to, co można spotkać w każdym innym klubie spotkań.
Ile ich jest i gdzie ich szukać?
Barcelona liczy około 200 klubów konopnych. Kilka lat temu, ówczesny prezydent miasta Xavier Trias podjał próby, aby ustalić zespół reguł ograniczających lokalizowanie takich klubów m.in. w odległości nie mniejszej niż 150 m. od szkół. siłowni i instytucji publicznych. W oparciu o takie zasady funkcjonowałoby tutaj zaledwie 11 klubów, co zdaniem władz miało odpowiadać potrzebom miasta. Obecna prezydent Ada Colau zmieniła te reguły i obecnie kluby nie mogą się znajdować w odległości mniejszej niz 100 metrów od miejsc, w których przebywają nieletni.
Poprzednia władza próbowała zakwestionować te zmiany, apelując do rodziców, by podjęli działania przeciwko klubom jako potencjalnemu zagrożeniu dla ich dzieci. Ci jednak nie wykazali większego zainteresowania, argumentując, że kluby konopne nie są większym problemem niż bary czy kioski z papierosami.
Podsumowanie
Stowarzyszenia nie promują konopii, ani tym bardziej narkotyków, nie nawiają nikogo do ich spożycia, a wręcz same stawiają granice napływowi nowych członków. Ich celem jest ograniczenie nielegalnego obrotu i wypracowanie rozwiązań, które mogą sprawdzić się lepiej niż ścisłe zakazy prawne.
